Het gaat slecht in het team.
De prestaties blijven achter.
Iedereen geeft elkaar de schuld.
Er ontstaat irritatie bij het minste of geringste commentaar.
Buitenstaanders weten het beter en geven ongevraagd advies.
Je weet dat het niet goed gaat, maar hebt geen idee hoe je uit deze situatie kunt komen.
Misschien heb je je er al bij neergelegd, dat dit het hoogst haalbare is.

Herkenbaar?

Het zijn de eerste minuten uit de film Coach Carter, die ik laatst op Netflix zag.
Aangetrokken door de titel natuurlijk 😉
Een film over een basketbalteam op een Amerikaanse Highschool.
Maar als je de situatie zo leest, zonder de context, kan het op ieder team in iedere organisatie slaan, vind je ook niet? Misschien herken je wel dingen uit je eigen team…
Of een team waarin je ooit gewerkt hebt…
Of een team in je organisatie waar écht verandering in moet komen…

Coach Kenny Carter bestaat echt en de film vertelt het verhaal zoals het gebeurd is.
Carter coacht van 1997 tot 2002 op Richmond Highschool. Een school in een kansarme buurt.
De schoolprestaties zijn laag. Slechts 50% van de leerlingen gaat met een diploma van school.
De enige succesvolle carrière is in de criminaliteit. Doorstuderen doet vrijwel niemand.
De school heeft zich bij deze situatie neergelegd. Maar Carter wil daar wat aan doen en deze jongens uitzicht bieden op een betere toekomst. Met een sportbeurs kun je immers toegelaten worden op een hogere opleiding, op voorwaarde dat je goede cijfers en een diploma haalt!

Wanneer hij gevraagd wordt als coach treft hij dus een team aan dat slecht presteert, verdeeld is en zonder uitzicht op verbetering. Als oud-leerling van de school en succesvol basketbalspeler wil hij wat terugdoen en accepteert de uitdaging.

Interview met echte coach Kenny Carter en filmfragmenten (deel 1, 9.30 min, Engels)

Hij sluit met iedere speler een individueel contract en eist zo commitment. Hij laat ook de ouders ondertekenen! In het contract staan duidelijke uitgangspunten en regels, waaraan hij de spelers kan houden als het moeilijk wordt. Opvallend is dat ze voor het grootste gedeelte over de schoolprestaties en inzet gaan en nauwelijks over basketbal 😉

Zo eist hij hogere schoolresultaten dan strikt noodzakelijk, aanwezigheid bij de schoollessen, op tijd zijn bij de training en geen tegenspraak. Hij dwingt discipline en respect af en is behoorlijk streng. Hij stelt de student boven de atleet, iets wat tegenwoordig gangbaar is op highschools. Maar in die dagen kon dat rekenen op flink wat weerstand van de school én de ouders.

Carter wordt gedreven door zijn hogere doel om die jongens een kans uit de ellende te bieden. Niet door geld (hij krijgt nauwelijks betaald), niet voor de eer (Richmond is één van de slechtste schoolteams). Zijn inzet en werkwijze zijn ook een voorbeeld voor de jongens, die vaak een vaderfiguur in het gezin missen. Ook daarmee heeft hij impact op hun toekomst.

Carter laat ook aan het schoolbestuur zien dat hij de jongens niet heeft opgegeven en een betere toekomst voor ze wil. Hij motiveert directie en docenten om de lat hoger te leggen.

Deel 2 van de documentaire over Ken Karter(10 min)

De teamspirit die ontstaat komt goed tot uiting in een fragment waarin Timo Cruz terug wil komen in het team. Hij krijgt daarvoor een bijna onmogelijke opdracht van de coach. Hij moet in korte tijd veel push-ups en sprintjes doen, maar begint er desondanks onmiddellijk aan. Wanneer hij dan het benodigde aantal net niet gehaald heeft en door de coach niet in het team wordt toegelaten, neemt één van de spelers het woord: ”Als één het moeilijk heeft, hebben we het allemaal moeilijk, toch? Je helpt elkaar in het team en daarom doe ik wel een paar push-ups voor hem.” En al snel is het hele team, inclusief Cruz, bezig aan de laatste loodjes om hem weer bij het team te krijgen.

Als je dit zo leest. Wat blijft je dan het meeste bij? En wat betekent dat voor je eigen rol en team?